Акцэнты

І ўсё адно я не разумею: чаго яны туды так імкнуцца, чаму ім так няўрымсліва хочацца на перадавую? Слухаю расказы дзяўчат-журналістак, што працуюць ваеннымі карэспандэнтамі ў зоне АТА на Данбасе, іх тлумачэнні, і не магу з гэтым фактам змірыцца… Відаць, неўміручая жыве ўва мне “гендэрная скаціна”… А можа, я проста занадта люблю жанчын, каб змірыцца з тым фактам, што яны едуць туды, дзе пагроза загінуць, дзе боль і кроў? Ды і проста – побытавыя складанасці і нязручнасці.

Чтобы следовать моде в мире журналистики наших дней, нужно добавить в свое резюме всего пару слов – "журналист данных". Эти журналисты выигрывают Пулитцеровские премии и свергают диктаторов. Но ориентация на одни лишь данные служит плохую службу как читателям, так и авторам.

Працуючы ў газеце “Культура”, я нават уявіць сабе не магу, што арт-журналістыкі ў Беларусі можа не быць. Як жа – вось наша выданне, вось часопісы “Мастацтва”, “На экранах”, літаратурныя альманахі, газета “Літаратура і мастацтва”… Потым “pARTisan”, “Макулатура”, сайты Budzma, Belmetal, Tuzin.fm… І ўсё?! Калі глядзець шырэй, – livingheritage.by пра адаптацыю традыцыйнай культуры да сучаснасці. А, яшчэ блогеры, якія самі сабе СМІ. Мабыць, нейкі самвыдат ёсць. Але заўважаю тэндэнцыю, што арт-журналісты пачынаюць пісаць пра нешта іншае: замест музыкі – пра эканоміку, замест тэатру – пра ўсё запар… А што думаюць пра сучасную арт-журналістыку эксперты?