Архіў

«Эта история произошла однажды холодной зимой. Зима эта была особенно холодная, поскольку была это зима в Швеции, куда волею судеб занесло группу белорусских журналистов. А Швеция славится абсолютно бесчеловечным отношением­ к хорошим славянским традициям: алкоголь там продают только до семи вечера и только в определённых магазинах…»

«...Я была адхіленая ад выканання абавязкаў­ гал­оўнага рэдактара на 2 тыдні, тады ж была адхі­леная ад эфіру група, якая працавала ў эфіры. Скандал быў неймаверны»...

«В те времена, когда я работал в газете “Сельская жизнь”, мне приходилось много ездить по колхозам и совхозам. И вот приехал я как-то в одно хозяйство Беларуси – мощное хозяйство, собственный ресторан, собственная гостиница… Я там пробыл два дня и вот вечером собираюсь уже, бумажки складываю. И тут по коридору — цок-цок-цок каблуки… Влетает ко мне колхозная диспетчерша Света и говорит: “Степанович Вас зовет в баню. Там внизу ждут”. И, улыбаясь, исчезает…

Был сентябрь 2001 года. Только что прошли очередные президентские выборы. С известным всем результатом.

«Когда была история с Шереметом — вот уже арестована первая съёмочная группа, вторая группа задержана*, т.е. арестованы все, — прислали сюда Володю Фошенко. (Он был корреспондентом ОРТ в Воронеже).

«Это было в начале 1980-х годов, когда в Беларуси была только одна журналистская организация – Белорусский союз журналистов. Я работал тогда в многотиражной газете, и мы с редактором наконец-то вступили в этот Cоюз и были очень горды, что наконец-то получили толстые красные книжечки, где было написано, кто мы такие…

«Зімой – з 2001 на 2002 год – у Варшаву прыехаў Уладзімір Пуцін, тады яшчэ прэзідэнт Расіі. І ўсіх журналістаў, якія прыйшлі на “спецыяльны выхад для прэсы” каля палаца польскага прэзідэнта, пусцілі туды прыкладна на гадзіну раней, бо ўсіх трэба было праверыць — ці працуюць дыктафоны, ці камеры сапраўдныя, ці гэта не нейкія там муляжы, каб там бомб не было…

«Весёлые времена были в газете “Имя”, когда Илья Прохоров отправлялся готовить репортажи…

«Когда 18 мая у меня дома провели обыск и нашли страшное орудие преступления – системный блок компьютера моего сына и 2 флэшки, меня отвезли в Ленинский РУВД и там объявили, что я на 72 часа поеду в изолятор на Окрестина.

«Дело было в 2005-м году. Тогда я работал в “Белгазете” и делал рубрику “Хорошие новости”, где представлялись какие-то весёлые события и нестандартно, с юморком, обыгрывались.

Напрыканцы мінулага года вырашылі мы зарэгістраваць газету «Химик. Два города». Паехалі ў Міністэрства інфармацыі ва ўстаноўлены дзень, у тыя гадзіны, калі яны працуюць. Прыйшлі з калегам, прынеслі дакументы на рэгістрацыю.

­...Дзіма Яненка, намеснік галоўнага рэдактара газеты, стаў на вароты, 5 хвілін пастаяў — пер­алом усіх звязак каленнага сустава… Я ст­ан­аўлюся замест яго, 3 хвіліны пайграў — пералом лучавой косткі правай рукі са змяшчэннем...

«Міліцэйскі хапун на плошчы Якуба Коласа. Бралі найперш журналістаў (пазнавальныя прыкметы — дыктафон і фотапарат).

«Было гэта ў сярэдзіне 1990-х. Тады я працаваў уласным карэспандэнтам “Народнай газеты” – самай масавай і ўплывовай на той час у Беларусі.

Ва ўкраінскай палітыцы вельмі моцныя ўплывы Праваслаўнай царквы. І павелічэнне­м гэтага ўплыву займаецца прэзідэнт Віктар Юшчанка. На Хрышчэнне ўсёй камандай хадзіў у палонку акунаўся, кожную нядзелю ў царкву са сваёй жонкай і дзецьмі ходзіць. Усё гэта шырока асвятляецца ў прэсе, і ўсе ведаюць пр­а гэты «пункцік» украінскага лідэра.