Вакансіі

Напрыканцы мінулага года вырашылі мы зарэгістраваць газету «Химик. Два города». Паехалі ў Міністэрства інфармацыі ва ўстаноўлены дзень, у тыя гадзіны, калі яны працуюць. Прыйшлі з калегам, прынеслі дакументы на рэгістрацыю.

«Эта история произошла однажды холодной зимой. Зима эта была особенно холодная, поскольку была это зима в Швеции, куда волею судеб занесло группу белорусских журналистов. А Швеция славится абсолютно бесчеловечным отношением­ к хорошим славянским традициям: алкоголь там продают только до семи вечера и только в определённых магазинах…»

«В те времена, когда я работал в газете “Сельская жизнь”, мне приходилось много ездить по колхозам и совхозам. И вот приехал я как-то в одно хозяйство Беларуси – мощное хозяйство, собственный ресторан, собственная гостиница… Я там пробыл два дня и вот вечером собираюсь уже, бумажки складываю. И тут по коридору — цок-цок-цок каблуки… Влетает ко мне колхозная диспетчерша Света и говорит: “Степанович Вас зовет в баню. Там внизу ждут”. И, улыбаясь, исчезает…

­...Дзіма Яненка, намеснік галоўнага рэдактара газеты, стаў на вароты, 5 хвілін пастаяў — пер­алом усіх звязак каленнага сустава… Я ст­ан­аўлюся замест яго, 3 хвіліны пайграў — пералом лучавой косткі правай рукі са змяшчэннем...

«...Я была адхіленая ад выканання абавязкаў­ гал­оўнага рэдактара на 2 тыдні, тады ж была адхі­леная ад эфіру група, якая працавала ў эфіры. Скандал быў неймаверны»...

Напрыканцы мінулага года вырашылі мы зарэгістраваць газету «Химик. Два города». Паехалі ў Міністэрства інфармацыі ва ўстаноўлены дзень, у тыя гадзіны, калі яны працуюць. Прыйшлі з калегам, прынеслі дакументы на рэгістрацыю.

«Міліцэйскі хапун на плошчы Якуба Коласа. Бралі найперш журналістаў (пазнавальныя прыкметы — дыктафон і фотапарат).

«В те времена, когда я работал в газете “Сельская жизнь”, мне приходилось много ездить по колхозам и совхозам. И вот приехал я как-то в одно хозяйство Беларуси – мощное хозяйство, собственный ресторан, собственная гостиница… Я там пробыл два дня и вот вечером собираюсь уже, бумажки складываю. И тут по коридору — цок-цок-цок каблуки… Влетает ко мне колхозная диспетчерша Света и говорит: “Степанович Вас зовет в баню. Там внизу ждут”. И, улыбаясь, исчезает…

Был сентябрь 2001 года. Только что прошли очередные президентские выборы. С известным всем результатом.

­...Дзіма Яненка, намеснік галоўнага рэдактара газеты, стаў на вароты, 5 хвілін пастаяў — пер­алом усіх звязак каленнага сустава… Я ст­ан­аўлюся замест яго, 3 хвіліны пайграў — пералом лучавой косткі правай рукі са змяшчэннем...

«Было гэта ў сярэдзіне 1990-х. Тады я працаваў уласным карэспандэнтам “Народнай газеты” – самай масавай і ўплывовай на той час у Беларусі.

«Когда была история с Шереметом — вот уже арестована первая съёмочная группа, вторая группа задержана*, т.е. арестованы все, — прислали сюда Володю Фошенко. (Он был корреспондентом ОРТ в Воронеже).

«Міліцэйскі хапун на плошчы Якуба Коласа. Бралі найперш журналістаў (пазнавальныя прыкметы — дыктафон і фотапарат).

Ва ўкраінскай палітыцы вельмі моцныя ўплывы Праваслаўнай царквы. І павелічэнне­м гэтага ўплыву займаецца прэзідэнт Віктар Юшчанка. На Хрышчэнне ўсёй камандай хадзіў у палонку акунаўся, кожную нядзелю ў царкву са сваёй жонкай і дзецьмі ходзіць. Усё гэта шырока асвятляецца ў прэсе, і ўсе ведаюць пр­а гэты «пункцік» украінскага лідэра.

Был сентябрь 2001 года. Только что прошли очередные президентские выборы. С известным всем результатом.