Рэдактарка “Витебского курьера” ўзняла праблему перадруковак аўтарскага кантэнту. У адказ атрымала абразы, але здавацца не збіраецца

“Выбачайце, накіпела!” – напісала Вольга Радзюк на сваёй старонцы ў Фэйсбуку. Рэдактарка “Витебского курьера” абурылася тым, што ў пабліках “Типичный Витебск” (прэзентуе сябе як СМІ) і “Адекватный Витебск” (прэзентуе сябе як інфармацыйны часопіс) рэгулярна з’яўляюцца перадрукоўкі чужых аўтарскіх матэрыялаў.

У артыкуле, які адлюстроўвае пазіцыю спадарыні Вольгі, гаворыцца: “Паблік «Типичный Витебск» да гэтай пары застаецца самым масавым у горадзе, а значыць, на рэкламе зарабляюць усё болей і болей. Але, каб зарабляць, трэба не згубіць аўдыторыю… І вось ужо прыдумана новая затраўка для публікі – лонгрыд, так званая функцыя “Артыкула ад “Вконтакте”. А тое, што ў артыкул устаўлены чужы тэкст, – гэта не важна, лічаць адміністратары пабліка”. Гэтыя высновы рэдактарака пацвердзіла скрыншотамі, па якіх відавочна: “Типичный Витебск” насамрэч перадрукоўвае тэксты і фотарэпартажы  “Витебского курьера”, прычым у поўным аб’ёме.

“З вялікімі цяжкасцямі ўдалося дамагчыся таго, каб хаця б у канцы адміністратары групы падавалі спасылкі на першакрыніцу”, – піша рэдактарка. І тое робіцца далёка не заўсёды, і ўвогуле ўмовы перадруку ў выдання зусім іншыя: перадрук дазволены толькі з пісьмовай згоды рэдакцыі, пазначана на сайце https://vkurier.by  

Што да пабліка “Адекватный Витебск”, то нават частковага паразумення дасягнуць не ўдалося: на інтэрнэт-рэсурсе vitbich.org выйшаў тэкст Эльвіры Мірсалімавай, адна назва якога ўжо сведчыць пра “абвяшчэнне вайны” – “Озлобленные курьеры против адекватного Витебска”. З тэксту вынікае, што спадарыня Мірсалімава мае блізкае дачыненне да згаданага вышэй пабліка – яна паведамляе, што ў адказ на прэтэнзіі Вольгі Радзюк са старонкі “Адекватного Витебска” адміністратары  “проста выдалілі пасты з усімі згадкамі “Кур’ера”.

Але гэтага Эльвіры Мірсалімавай відавочна падалося мала, і ў сваім артыкуле-блогу яна шчодра паліла брудам і заснавальнікаў адной з найстарэйшых дэмакратычных газет Віцебска, і супрацоўнікаў-журналістаў, і нават колішняга распаўсюдніка “Витебского курьера” Барыса Хамайду, які ўжо з дзясятак гадоў таму пакінуў гэтую справу. Дый сам “Курьер” ужо даўно не друкаванае, а інтэрнэт-выданне.

Спадарыня Мірсалімава шмат разважае пра “замежнае фінансаванне” “Витебского курьера”, пра тэмы, якія закранае выданне, і нават пра тыя, якія не закранае – маўляў, “ці няма палітычнага падтэксту ў гэтым ігнараванні”.

Рэдактарка “Витебского курьера” кажа, што яе найбольш хвалюе зусім іншы аспект:

“Мне ўсё адно, якія плёткі пра нас збірае нехта Мірсалімава. І не так цікавіць, на якія грошы існуе сайт “Витьбич”,  вядомы ў Віцебску выразнай антыбеларускай скіраванасцю. Я буду бараніць інтарэсы журналістаў,  якія працуюць над уласнымі матэрыяламі, бяруцца за праблемныя тэмы, часта не маюць выходных, бо  наведваюць шматлікія гарадскія мерапрыемствы. Усё гэта мы робім для нашых чытачоў, а не для таго, каб нехта прысвойваў сабе вынікі нашай працы!” 

Вольга Радзюк заўважае, што на “прысваенне” чужых тэкстаў віцебскімі паблікамі неаднаразова звяртаў увагу і рэдактар “Народных Навінаў Віцебска” Сяргей Серабро. Па прыклады доўга хадзіць не трэба: у пабліку “Витьбич. Новости Витебска и Витебской области” перадрукаваныя здымкі з “ННВ”, а прозвішча аўтара, пададзенае на сайце, не згадана. Адміністратары суполкі хітруюць: падаюць спасылку на ўласны сайт, які ўжо зрабіў перадрук, а не на першакрыніцу.

З падобнымі хітрыкамі рэдактарка “Витебского курьера” вырашыла неадкладна змагацца: яна гатовая нават да судоў, калі правы журналістаў іншым шляхам абараніць не ўдасца.