Чаму журналісты «Свабоды» Ігар Лосік і Андрэй Кузнечык не трапілі ў абменныя спісы — меркаванне Сяргея Навумчыка

Публіцыст Сяргей Навумчык звяртае ўвагу на лёсы двух журналістаў беларускай службы «Радыё Свабода» у кантэксце «вялікага абмену» вязнямі, які адбыўся на мінулым тыдні паміж Расіей, Беларуссю і Захадам.

Андрэй Кузнечык, Ігар Лосік

Нагадаем, падчас гэтага абмена з расійскіх турамаў вышлі ў тым ліку прадстаўнікі медыяў — журналістка «Радио Свобода» Алсу Курмашава і журналіст амерыканскага выдання The Wall Street Jour­nal Эван Гершкавіч. Сяргей Навумчык шукае адказ на пытанне, чаму ў спісы вызваленых не трапілі беларускія журналісты.

«Думаю, мае рацыю Павал Латушка, кажучы, што нядаўні абмен быў вынікам супрацоўніцтва ЦРУ, СЗВ (Службы знешней выведкі РФ) і ФСБ РФ.

Але гэта толькі адзін, тэхнічны ўзровень. Спецслужбы (і ЗША, і РФ) выконвалі палітычную замову вышэйшага кіраўніцтва. За выключэннем двух-трох чалавек з абодвух бакоў, пра якіх спецслужбам маглі быць дадзеныя персаніфікаваныя ўказанні (скажам, Пуцін быў зацікаўлены ў вызваленні Красікава, Байдэн – Гершковіча, Курмашавай і, да яго забойства, Навальнага), наколькі я магу ўявіць, па астатніх даваліся агульныя, не персаніфікаваныя ўказанні, і не на ўзроўні Байдэна – найхутчэй, на ўзроўні Салівана, дарадцы ў справах нацбяспекі.

І ўказанні былі такога кшталту: плюс – пяць-шэсьць расейскіх палітычных фігураў, якія ў турмах, якіх канкрэтна – вырашайце па сітуацыі. І калі б было вымаўлена слова «і беларускіх» – перамоўшчыкі са спецслужбаў гэта мелі б на ўвазе. І прапанавалі б далучыць да расейсекіх палітвязняў некалькіх беларускіх.

Ва ўсякім разе, журналістаў амерыканскай карпарацыі «Радыё Свабодная Еўропа/Радыё Свабода» якая фінансуецца Кангрэсам ЗША, Ігара Лосіка (15 гадоў узмоцненага рэжыму) і Андрэя Кузнечыка (6 гадоў узмоцненага рэжыму), а таксама грамадзяніна ЗША Юрыя Зяньковіча, – уключыць у спіс прапановы Крамлю былі ўсе падставы. І я перакананы, што Лукашэнку давялося б іх (альбо некага з іх) вызваляць – як давялося яму адрапартаваць Пуціну «Будет исполнено, товарищ начальник!» і вызваляць нямецкага грамадзяніна.

Не ведаю нічога пра Зяньковіча, але што датычыцца Лосіка і Кузнечыка, нават з адкрытых крыніцаў вядома, што і кіраўніцтва карпарацыі «Радыё Свабода» рэгулярна нагадвае пра іх лёс, і дзяржсакратар Блінкен пра іх казаў, і Святлана Ціханоўская звяртала ўвагу Рады бяспекі ААН.

Але, нягледзячы на гэта, у высокага чыноўніка (ці чыноўнікаў) Белага дому ў момант, калі аддавалася распараджэнне, слова «Беларусь» у мазгах не ўзнікла. Як не ўзнікла ў Шольца думка пра Калеснікаву (хай і не грамадзянку ФРГ, але, як я разумею, сталую жыхарку Нямеччыны, якая там плаціла падаткі – пры тым што яе вызваленне Шольцу было выгадна для апраўдання перад нямецкім грамадствам выдачы ФСБшнага забойцы)

І гэта сведчыць пра тое, што Беларусь не тое што не знаходзіцца ў прыярытэце рэальнай міжнароднай палітыкі, але і на першай перыфэрыйнай лініі ўвагі. Ва ўсякім разе, пакуль што.

Без асэнсавання гэтай ісціны, паўтараю, рухацца далей немагчыма».