Яму пакарыліся рыфма і шахматная дошка. Вадзіму Жылко – 50!
Журналіст, гісторык, пісьменнік Вадзім Жылко адзначае залаты юбілей.
Вадзім Жылко з’яўляецца адначасова сябрам двух творчых саюзаў: ГА “БАЖ” і “Саюз беларускіх пісьменнікаў“, працуе намеснікам рэдактара газеты “Информ-прогулка“.
Шмат талентаў пераплялося ў асобе гэтага чалавека. Яму аднолькава пакарыліся рыфма і шахматная дошка.
Вадзім Жылко піша публіцыстычныя творы і складае вершы, якія чытаюцца на адным дыханні, а таксама шмат часу адводзіць гістарычным даследаванням, выступае з імі на рознага ўзроўню канферэнцыях.
Па жыцці Вадзім Жылко захапляецца шахматамі, выдаваў часопіс, які быў запатрабаваны нават за межамі Беларусі.
У свой час Вадзім Жылко стаў ініцыятарам правядзення ў школах і каледжах раёна “Вераснёўскіх сустрэчаў разам з БАЖ”, краязнаўчых чытанняў, рэгіянальных круглых сталоў літаратараў і журналістаў (дарэчы, восьмы такі круглы стол адбыўся днямі). Сябры БАЖ зычаць калегу плёну ў творчасці, не ведаць стомленасці, бо 50 — толькі росквіт для мужчыны!
З вершаў Вадзіма Жылко
Зачем планировать судьбу
По гороскопам и прогнозам?
Таится в будущем угроза,
И быстро остудят морозы
Твою горячую мольбу…
Зачем надеяться и ждать,
И слово пестовать «взаимность»?
Оно рифмуется с «наивность»,
И не поможет здесь призывность,
Хоть это горько сознавать…
Зачем подбрасывать вопрос —
Тот, на который нет ответа?
В хитросплетениях сюжета
Давно прошли весна и лето,
Не уплатив прощальный взнос…
Зачем смотреть по сторонам,
Искать не правило, а странность?
Ведь хода времени чеканность
Воспринимается как данность —
Особенно по вечерам…
Зачем искать твои черты
В случайно встреченных прохожих?
В момент внезапной сладкой дрожи
Отметить: «Как же вы похожи!»
Но это всё-таки не ты…
***
На победу — слетятся стаями,
Да ещё поддадут упавшему…
Почему же, однако, не с вами я,
А сочувствую проигравшему?
Опьянённые силой и ловкостью —
Хоть кирпич разбивай о голову! —
Упиваетесь вы жестокостью:
Вот какие мы, как нам здорово!
Нет сомнений — по праву свирепому
И без совести — всё дозволено:
Убирайтесь с дороги, нелепые,
Не то косточки лягут ворону!
На коленях житьё привольнее
И с зажмуренными глазами…
Все счастливее стали, спокойнее.
Почему же опять я не с вами?