«Ці займалася я прапагандай? Не ведаю». Як журналістка пайшла з размеркавання з раёнкі

— На фоне ўсяго гэтага я адчувала сябе проста пацуком. Бо мне плаціць грошы дзяржаўная рэдакцыя, бо мяне не затрымаюць і не пасадзяць. Я была не згодная з рэдакцыяй, не згодная з рэдактарам, але працягвала працаваць там са страху і думала, што мне ці маім блізкім могуць зрабіць балюча.

Поўнамаштабнае ўварванне Расіі ва Украіну зрабілася для Паліны апошняй кропляй. Працягваць працаваць у дзяржаўным выданні яна больш не магла і вырашыла звольніцца, нягледзячы на неадпрацаванае размеркаванне.

— Калі пачалася вайна, я якраз была на бальнічным. Тады я зразумела, што не змагу вярнуцца ў рэдакцыю і зноў браць каментары ў гэтых жа чыноўнікаў пра тое, што «спецаперацыя неабходная» або што яны там яшчэ маглі б расказаць. Рашэнне пайсці я прыняла сумесна са сваёй сяброўкай, якая таксама адпрацоўвала «размерк», але ў іншай рэдакцыі. Мы не ведалі, што адбудзецца далей, але разумелі, што працаваць на прапаганду больш не можам.

«Вельмі шкадую, што на тую сустрэчу я не ўзяла з сабой дыктафон»

Проста ўзяць і звольніцца з размеркавання немагчыма. Маладога спецыяліста будуць трымаць да апошняга, нават калі ён працуе зусім дрэнна.

Але выйсце ўсё ж ёсць. І не адно, а цэлых два. Першы варыянт — перастаць хадзіць на працу, другі — прыйсці, але ў нецвярозым стане.

— І ў нейкі з дзён я не выйшла, бо прыйсці на працу п’янай — гэта неяк занадта амаральна. Перад тым як прагуляць, я папярэдзіла сваю рэдактарку, што больш не збіраюся з’яўляцца ў рэдакцыі. Ад яе я пачула масу непрыемных рэчаў. Пачынаючы з таго, што мая праца яе ніколі не задавальняла, і заканчваючы тым, што такія, як я, наогул не павінны жыць. Было менавіта так, а можа, нават больш жорстка. Вельмі шкадую, што на тую сустрэчу я не ўзяла з сабой дыктафон. Урэшце праз некалькі дзён мяне ўсё ж звольнілі.