Нашы за мяжой: Антон Трафімовіч

Адная з забаў — страляць на гліняных талерках

Гісторыя ад’езду

Пасля кароткай паездкі па праграме Work&Travel USA захацелася з’ездзіць яшчэ раз, павучыцца, бо за тое лета я так і не зразумеў, што гэта за краіна –  Амерыка.

Спасылку на праграму навучання па стыпендыі Дзярждэпартаменту ЗША, якая цалкам пакрывала ўсе выдаткі і прадстаўляла 1 або 2 гады навучання ў ЗША ў магістратуры, мне даслалі выпадкова. Я запоўніў анкету, і мяне прынялі на праграму. Навучанне праходзіла ў Нацыянальным універсітэце Канзаса. Я не выбіраў месца – рашэнне прымалі арганізатары зыходзячы з дадзеных анкеты, майго ўзроўню мовы і тэстаў, якія я напісаў. Спецыяльнасць называлася “Журналістыка і масавыя камунікацыі”. Я вучыўся ў звычайным амерыканскім універсітэце разам са звычайнымі амерыканцамі.

У кожнага універсітэта ёсць свой колер, сімвал, гімн. У нашага быў такі каралеўскі пурпурны колер. Абсалютна ўсе людзі мелі нейкую пурпурную вопратку і рэгулярна яе насілі. Гэта не прапаганда, не “БРСМ”, а гонар за свой універсітэт. Хоць у мяне раней нічога падобнага не было, але я таксама набыў такую вопратку і рэгулярна яе насіў. Шмат дзе ў барах апошняй песняй перад закрыццём гучыць гімн універсітэта.

Ці лёгка было наважыцца на такі доўгі ад’езд?

Вырашаць давялося яшчэ на стадыі падачы дакументаў на праграму: прайсці адбор, а пасля гэтага адмаўляцца – нельга. Да таго ж, я ведаў, што еду толькі на год, а пасля ўсё роўна вярнуся.

Спорт — неад’емная частка амерыканскага побыту.

Як прайшла акліматызацыя?

Нам добра патлумачылі пра стадыі ўспрымання новай культуры: спачатку –  поўнае адмаўленне, пасля ідзе час, які можна назваць hon­ney-moon, калі ўсё падабаецца, і нарэшце прыходзіць перыяд… не расчараванасці, а настальгіі, калі сумуеш па сваім. Так было і ў мяне.

Складана было з кліматам: там гарачы кантынентальны клімат, таму яшчэ ў верасні магло быць +40.
Што да стасункаў з людзьмі – я здымаў кватэру з адным студэнтам з Азербайджану, які вучыўся па той жа праграме. Разам было прасцей пераадольваць цяжкасці.

Як рэагуюць людзі, калі чуюць пра Беларусь?

Для амерыканцаў ды і ўсіх, хто не з Еўропы, слова “Беларусь” нічога не казала. Для іх прынцыпова было тое, што я з Еўропы. Беларусь ведалі толькі тыя, хто цікавіўся спортам – яны, напрыклад, называлі мне цяжкаатлетаў, пра якіх я ніколі не чуў. Альбо місіянеры, якія ездзілі ў рэлігійныя вандроўкі па Беларусі.  Ну і былыя эмігранты, чые бабулі-дзядулі былі з Мінска ці Пінска – гэтыя дакладна ведалі, што такое Беларусь, і ў іх не было ўяўлення, што гэта частка Расіі. Дарэчы, горад Мінск больш на слыху, чым краіна Беларусь.

Указальнік да прэзентацыі Беларусі

Што было самае цікавае падчас вучобы?

У мяне было 2 семестры практычных заняткаў, і прадметы былі вельмі розныя: масавыя камунікацыі, піяр, міжнародныя камунікацыя, напісанне матэрыялаў для СМІ. Гэта было ўсё вельмі цікава і нова, бо расказвалі непасрэдна пра стандарты амерыканскай прэсы. У выкладчыка быў ужо 20-гадовы стаж працы ў СМІ, а апошнія 9 год ён працаваў у New York Times рэдактарам навінавай часткі газеты. Ад яго я шмат чаму навучыўся, хоць прайшоў і навучанне на журфаку. Можна сказаць, пачаў усё з нуля, бо там зусім па-іншаму да журналістыкі ставяцца.

Вучу таньчыць студэнтаў “Маразулю” падчас міжнароднага тыдня

Ці нейкія побытавыя назіранні за жыццём у ЗША, якімі варта падзяліцца?

Самае галоўнае, што мяне ўразіла, – гэта абсалютная зручнасць любых рэчаў і паслуг. У ЗША ўсё вельмі проста, пачынаючы з арэнды кватэры. Нягледзячы на тое, што мы – замежнікі, нам вельмі проста падпісалі ўсе дакументы, а ўсе дамоўленасці адбыліся па тэлефоне. Зручная сістэма прадастаўлення камунальных паслуг: мы пазванілі, згадзіліся з умовамі, выбралі сабе неабходныя тарыфы на ваду, газ, тэлеканалы. Усё па тэлефоне.

Адзінае – я чамусьці ніколі не бачыў у ЗША дворнікаў. Вуліцы ніхто не прыбірае, але я б не сказаў, што яны бруднейшыя за нашы. Лісце восенню ападае, і яго ніхто не збірае – само перагнівае да вясны. А каля сваіх дамоў людзі прыбіраюць самі – ніхто не спадзяецца на іншых.

У Скалістых гарах пад час вакацый

Была спакуса застацца ў ЗША?

Насамрэч у ЗША ня проста знайсці працу, бо, калі газета непрыбытковая, яна зачыняецца. Калі я не памыляюся, за апошнія 10 гадоў 25% журналістаў такім чынам згубілі працу. Нават у вялікіх гарадах газеты з паўмільённымі накладамі, але непрыбытковыя, зачыняліся. Таму многія журналісты пераходзяць у піяр – на яго больш попыт у ЗША. Летам я праходзіў практыку ў мясцовай газеце – гэта быў цікавы досвед. А зараз у мяне выспявае жаданне зноў паспрабаваць нешта новае за мяжой. Таму – усё яшчэ наперадзе!