«Раптам вяртаюць табе слых, хай сабе і механічны». Журналісту Андрэю Ліскаму сабралі на слыхавы апарат

Аперацыя на барабаннай перапонцы не дазволіла цалкам аднавіць слых, таму давялося набываць слыхавы апарат.

Андрэй Ліпскі

Журналісту рэгіянальнай медыякампаніі «Ранак» са Светлагорска Андрэю Ліпскаму сабралі грошы на слыхавы апарат дзякуючы збору на сайце BYSOL. З прычыны рэпрэсій журналіст мусіў з’ехаць з Беларусі і цяпер жыве ў Польшчы.

БАЖ падрабязна расказваў нялёгкую гісторыю эміграцыі светлагорскага журналіста.

На пачатку лютага 2025 года Андрэю Ліпскаму зрабілі аперацыю па аднаўленні перапонкі, але цалкам аднавіць слых ужо немагчыма.

— Мне зрабілі аперацыю, аднавілі барабанную перапонку, праблемы нібыта зніклі. Але ўзровень слыху застаўся нізкі. Знаёмы доктар, з якім давялося шчыра паразмаўляць, мяркуе, што шнары на слыхавых нервах засталіся з дзяцінства, з юнацтва, праз няправільнае лячэнне. То бок, няправільна з пункту гледжання сучаснай медыцыны. Я часта хварэў на атыт, а якія дактары ў сельскай мясцовасці ў Казахстане былі? Як маглі, чым маглі, так і лячылі, — кажа Андрэй Ліпскі.

Паводле яго слоў, праблемы са слыхам засталіся, таму доктарка прапанавала набыць слыхавы апарат.

— Пасля чарговага прыёму ларынголаг мяне накіравала ў спецыялізаваную фірму, там мне падабралі слыхавы апарат. Паспрабаваў — гучнасць моцная, спецыялістка працягвае гаварыць і адначасова дастае слыхавы апарат, — і тут мяне нібыта коўдрай накрылі. Чытанне па губах, да якога я ў Беларусі больш-менш налаўчыўся, не спрацоўвае ў Польшчы: каб чытаць па губах, трэба разумець артыкуляцыю, трэба мець досыць высокі ўзровень валодання польскай мовай, — патлумачыў Андрэй Ліпскі.

Увогуле журналіст удзячны ўсім, хто дапамог яму вярнуць слых:

— Я не чакаў, што грошы збяруць так хутка. Некаторы час грошы збіраліся павольна, а ў адзін дзень бац – такое ўражанне, што нехта тысячу еўра заданаціў. Ці быў гэта адзін транш, ці некалькі чалавек перавялі грошы – не ведаю. А за той час фірма, дзе я прымяраў слыхавы апарат, аб’явіла зніжку якраз на маю мадэль апарата на 50%. Як-ніяк працую, таму з апошніх грошай купіў слыхавы апарат на абодва вухі – хаджу, радуюся. Ведаеце, ты жывеш-жывеш з дрэнным слыхам, а тут раптам вяртаюць табе слых, хай сабе і механічны, — кажа Андрэй Ліпскі.

Журналіст па-ранейшаму жыве ў Лодзі і працуе на фабрыцы па вытворчасці папяровай прадукцыі: канвертаў, пакетаў, упаковачнай паперы.

— Я прымаю драўляны паддон, на якім складваюць пакеты і канверты, змяшчаю пад прэс, абвязваю і замацоўваю, каб прадукцыя не развалілася падчас транспарціроўкі. Мне кажуць, што можна знайсці працу і лепшую. Не ведаю, як іншыя журналісты, якія памянялі сваю працу на фізічную, але цяжкавата даводзіцца.

Хоць Андрэй Ліпскі працуе ў тры змены, яго з напарнікам часова перавялі на 12-гадзінны працоўны дзень. 

— Праца не патрабуе асаблівых кампетэнцый, звышвынослівасці (гэта не бетон мяшаць ці плітку цягаць на пяты паверх – бывала і такое ў маім польскім жыцці). Але калі працуеш пазменна ўсе пяць дзён тыдня, то цяжкавата, канешне, — падкрэсліў журналіст.