Так прыходзіць зямная слава

­Для таго, каб стаць зоркай, сёння журналісту не дастаткова проста
знайсці «смажаныя» факты першым, і нават не дастаткова першым выдаць іх
у эфір, ці надрукаваць у газеце. Канешне, гэтыя ўмовы могуць зрабіць
тваё імя гучным, але толькі на некаторы час, жыццё не стаіць на месцы і
ўжо заўтра тваё імя можа быць забытае.

Трапляюць жа ў гісторыю, у літаральным сэнсе гэтага выразу, —
адзінкі. І часам з журналісцкай працай гэта зусім не звязана. Менавіта
так у гісторыю трапіў малады карэспандэнт іракскага тэлеканала
«Аль-Багдадзія» Мунтазер аль-Зэйдзі, які праславіўся тым, што падчас
прэс-канферэнцыі шпульнуў у прэзідэнта ЗША Джорджа Буша сваімі
чаравікамі.

Журналіст, які выказаў такім чынам сваю грамадзянскую пазіцыю, стаў
сапраўдным героем у ара­бскім свеце. Лідэр лівійскай рэвалюцыі палкоўнік
Муамар Кадафі ўжо абвясціў, што ўзнагароджвае аль-Зэйдзі лівійскім
медалём «За адвагу». Кадафі т­аксама паведаміў што ўжо больш за 200
адвакатаў выказалі жаданне быць абаронцамі журналіста ў судзе.

Кошт праляцеўшых над галавой прэзідэнта Буша чаравікаў расце
штодзень. Першапачаткова калекцыянеры давалі за яго 100 тысяч долараў.
Сёння бізнесмен з Саудаўскай Аравіі ­дае за іх ужо 10 мільёнаў долараў.

Хто яшчэ з сённяшніх «зорак» можа прадаць свой абутак за такую суму?
У рэйтынгу самых недарэчных і дарагіх рэчаў «зорак», прададзеных з
аўкцыёну, адно з першых месцаў займае «Ролс-ройс» Джона Ленана. Ён пайшоў з‑пад малатка
за 2,5 мільёны долараў. Такім чынам, туфлі 29-гадовага іракскага
журна­ліста ў чатыры разы даражэйшыя за машыну «бітла», набытую ў 1965
годзе.

Засталося толькі высветліць, дзе зараз знаходзяцца «зорныя» чаравікі
і ці аддадуць іх уладальніку. Але, калі іх нават і не прададуць
на аўкцыёне, свой ўласны капітал малады журналіст ужо зарабіў: раней ці
пазней ён магчыма напіша кнігу пра тое, як абразіў прэзідэнта ЗША, ці
прадасць аўтарскія правы на экранізацыю сваёй гісторыі, ці наладзіць
выпуск адмысловай маркі абутку. Варыянтаў развіцця падзеяў, насамрэч,
безліч…

Мяне цікавіць толькі адно: як паставіліся калегі іракскага
журналіста да ягонага ўчынку? Таксама радуюцца за нацыянальнага героя?
Ці разважаюць над тым, як зменяцца правілы акрэдытацыі­ на наступную­
прэс-канферэнцыю з уд­зелам высокіх гасцей? Напрыклад, ці будуць
вымушаныя ўсе прысутныя пакідаць свой абутак перад парогам
канферэнц-залы.