Акцэнты

Адзін з галоўных і найбольш адыёзных рупараў прапаганды ўладаў — супрацоўнік выдавецкага дома «Беларусь сегодня» Андрэй Мукавозчык. Некаторыя з вас могуць памятаць яго па працы на беларускім тэлебачанні ў дзевяностыя і нулявыя, але менавіта падзеі 2020 года і іх наступствы зрабілі прапагандыста вядомым многім беларусам (і нават дазволілі вярнуцца на тэлебачанне — хай і ў новай ролі). «Зеркало» расказвае, як гэты няўдалы навуковец прыйшоў у КВН, дзе прайграў барацьбу Аляксандру Маслякову і, застаўшыся ні з чым, перайшоў да абразаў і фізічных пагроз усім нязгодным з палітыкай уладаў.

Першы «юбілей» 10-гадовая дачка журналіста Яніна сустрэла без таты. Але бацька ўважліва сочыць за тым, як растуць дзеці, дае парады па выхаванні і марыць пра вандроўкі з імі.

117 гадоў таму, 23 лістапада 1906 года (10 лістапада па старым стылі) выйшаў першы нумар «Нашай Нівы». Ці ўнікальны такі досвед у гісторыі «Нашай Нівы»? Ці прасцей было пачынальнікам гэтага праекта больш за сто гадоў таму, ва ўмовах Расійскай імперыі? Ці можна тагачасныя варункі хоць бы ўмоўна параўноўваць з тымі, у якіх працуюць беларускія журналісты пры рэжыме Лукашэнкі хай сабе нават не ў апошнія два гады, а ў адносна «траваедныя» папярэднія?

Як ставіцца да клікбэйту? Ці трэба візаваць тэксты перад публікацыяй? А што наконт выкарыстання табуяванай лексікі? Пытанні журналісцкай этыкі — з шэрагу вечных. Нават у часы, калі дзейнасць незалежных медыяў крыміналізавана, а самі яны выціснутыя з краіны, такія праблемы мусяць уздымацца. Адзін з найбольш аўтарытэтных беларускіх журналістаў Аляксандр Класкоўскі звяртае ўвагу на шурпатасці ў публікацыях і відэастрымах.