Памёр віцебскі журналіст Вадзім Баршчэўскі

Вадзім Баршчэўскі нарадзіўся ў 1950г. у Полацку, скончыў філалагічны факультэт Белдзяржуніверсітэта, тамсама пазнаёміўся са сваёй жонкай Аленай, якую падчас цяжкай хваробы даглядаў да апошняга дня. На ўсё жыццё сям’я Вадзіма Баршчэўскага захавала студэнцкае сяброўства з Канстанцінам і Таццянай Севярынцамі, бацькамі вядомага палітыка і журналіста. У Віцебску яны жылі побач і вельмі часта сустракаліся.

«Вадзім быў чалавекам з вельмі актыўнай грамадзянскай пазіцыяй, гэтым вызначалася і ягоная журналісцкая праца – бескампрамісная і адданая. Настаўнік паводле адукацыі, ён некалькі гадоў выкладаў рускую мову і літаратуру ў сярэдняй школе №12, потым, да пенсіі – у вучэльні алімпійскага рэзерву. Пра ягоныя ўрокі вучні да гэтай пары ўзгадваюць, як пра самыя яскравыя і незабыўныя. Колькі разоў была сведкай, як весела і шумна выхаванцы наведвалі свайго выкладчыка! А яшчэ Вадзім пісаў вельмі лірычныя і тонкія вершы па-расейску, некалькі разоў збіраўся сесці, каб іх сістэматызаваць і падрыхтаваць зборнік. Але так і не паспеў», – распавядае Таццяна Севярынец.

Яшчэ адна важная старонка жыцця Вадзіма Баршчэўскага – гэта саўдзел у правядзенні мастацкіх пленэраў, запачаткаваных Адай Эльеўнай Райчонак. Шмат гадоў запар улетку Вадзім разам з жонкай Аленай працавалі над тым, каб стварыць спрыяльныя ўмовы для мастакоў, што прыязджалі на Віцебшчыну.

Актыўнасць Вадзіма Баршчэўскага не заставалася незаўважанай і з боку сілавых структураў. Яго не аднойчы затрымлівалі падчас асвятлення розных апазіцыйных акцый у Віцебску, у тым ліку з удзелам ягонага асабістага сябра, праваабаронцы і журналіста Валерыя Шчукіна. Але ціск і пераслед ніколі не былі для Вадзіма Баршчэўскага фактарам страху або расчаравання ў тым, чым ён займаўся, што рабіў шчыра і годна.

Беларуская асацыяцыя журналістаў выказвае глыбокія спачуванні блізкім і родным Вадзіма. 

Чытаць яшчэ: 

Як адправіць пасылку палітвязьням з‑за мяжы? Тлумачаць праваабаронцы

«Было 17 варыянтаў нобэлеўскай лекцыі». Вялікае шчырае інтэрвію Натальлі Пінчук аб прэміі і каханьні

«Звычайна я іх забываю, нават калі бачу. І звычайна яны пра турму». Палітвязень і журналіст Свабоды пра свае сны